This punjabi poem describes nature sorrow which is given by human being while a person tells it his grief in his life. But nature also console him that don’t afraid to living his life on earth.
ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਗੱਲ
ਜਦ ਸੋਚਦਾ ਇਸ ਜਿੰਦਗੀ ਬਾਰੇ
ਉਦਾਸ ਜਿਹਾ ਹੋ ਜਾਨਾ,
ਚਿੱਤ ਕਰਦਾ ਫਿਰ ਚਲ ਦਿਲਾ
ਨਹਿਰ ਤੇ ਬਹਿ ਆਉਂਦਾ,
ਬੈਠ ਕਿਨਾਰੇ ਨਹਿਰ ਤੇ ਫਿਰ ਦੇਖਦਾ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਪਾਉਣਾ, ਬਿਰਖਾਂ, ਪੰਛੀਆ ਨੂੰ
ਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਵਗਦੀਆਂ ਛੱਲਾਂ ਨੂੰ
ਫਿਰ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਸੁਣਦਾ
punjabi poem
ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਚਲਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ
ਕਿਤੇ ਭਵਿੱਖ ਬਾਰੇ ਮੈ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ
ਕਦੇ ਬੀਤੇ ਤੇ ਪਛਤਾਉਂਦਾ ਹਾਂ
ਆਪਣੇ ਇਸ ਦਿਲ ਦਾ ਹਾਲ
ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਹਾਂ
ਅਗੋ ਕੁਦਰਤ ਵੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ
ਆਪਣੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਭੇਤ
ਮੇਰੇ ਅੱਗੇ ਖੋਲਦੀ ਹੈ
ਕੀ ਹੋਇਆ ਜੇ ਤੂੰ ਹਾਰਿਆ ਹੋਇਆ
ਇਹ ਜਿੰਦਗੀ ਤੋ
ਮੈ ਵੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਹਾਰਿਆ ਹੈ
ਜੇ ਤੂੰ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ ਮਾਰਿਆ ਹੈ
ਪਹਿਲਾ ਪੰਛੀ ਬੋਲੇ ਆ ਦੇਖ.
ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਜੇ ਤਾਂ ਇਸ ਕੁਦਰਤ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਰੁੱਪ ਚ share ਕਰ ਦਿਓ ਅਤੇ ਯਾਰਾ ਦੋਸਤਾਂ ਤੇ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਵੱਧ ਤੋ ਵੱਧ share ਕਰੋ | ਧੰਨਵਾਦ ਸਾਹਿਤ 🙏🙏, ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੁਸ਼ ਰਹੋ.
